UNUTMAYA ÇALIŞMA

Gün geliyor, kendi kendime diyorum ki “Tamam, sen artık daha iyisin. Bası şeyleri kafandan silmeye başladın.” Mümkün mertebe durgun şarkılar dinlemiyorum ki hatırlamayayım. Çünkü kendimi biliyorum, eğer durgun bir şarkı dinlersem bütün o konuştuğumuz süreç tekrar zihnimde canlanacak. Hareketli şarkılar açıyorum. Belki mutluyum diye kendimi kandırıyorum. Ama bazı noktalarda gerçekten işe yarıyor kendini kandırmak. Diğer türlü baş edemiyorsun çünkü kafandaki binbir türlü şeyle.
Ama bazen öyle bir an geliyor ki, sen mutlu olduğunu düşünüyorsun ama bir anda bir kitap okurken aynı cümleyi milyon kere okuduğunun farkına varıyorsun. Bununla beraber kafandaki asıl düşünceleri idrak ediyorsun. Bu da senin okuduğunu anlamamana sebebiyet veriyor işte. Bir anda modun düşüyor, yine aynı şeyleri bilmem kaç bininci defaya düşünüyorsun ve bu elinde olmadan oluyor. İstesen de buna engel olamıyorsun o an. Ama ben bu düşüncülerin beni ne kadar üzdüğünü idrak ettiğim an “Kendine gel ve bunları tekrar tekrar düşünmekten vazgeç. Şimdi önündekine odaklan ve kafandaki sesleri durdur.” diyorum kendi kendime. O anlık işe yarıyor. Bu noktada kendimi frenlemesini öğrendim. Tabi sadece bir süreliğine işe yarıyor, orası ayrı konu.
Ama ilk zamanlara göre daha iyiyim. Daha az düşünmeye çalışıyorum onu. Zaten onunla konuşmaya başladığımızdan beri çok da bir zaman geçmemişti. İşte tek sevindiğim fazlaca bağlanmama fırsat kalmadan olan oldu...