28.01.2020
Bunları bugün yazıyorum ama dünün tarihi var. Çünkü kalbimi acıtan şeyler dün oldu. Ve bunları anlatmazsam sanırım içimde bir çığ gibi büyüyecekti.
Bu aralar bana soğuk davranıyordu o. Bunu sormak için ona mesaj attım. Ne olduysa bundan sonra başladı zaten. “Bilmiyorum. Soğuk yapmıyorum.” tarzı şeyler söyledi ama ben üsteledim. Sonra bana “Senin şu ‘MALUM DURUMLARINDAN’ bıktım artık ve bu yüzden de soğudum.” dedi. O “soğudum” kelimesini duymak o kadar canımı yaktı ki. Daha sonra bana “Hem benim sevgilim var” dedi. Buna gram inanmadım. Arkadaşlarımdan hiç kimse inanmadı. Çünkü yazarken durakladı. Önce “Hem” yazdı, sonra yazıyor oldu durdu ve “sevgilim var benim” yazdı. Zoraki araya serpiştirilmiş bir şeydi o. Bunun üzerine ben de “O zaman konuşmamak için ne başka bahaneler arıyorsun ki?” dedim. Bahane aramadığını, benimle yüz yüze konuşamamaktan bıktığını söyledi.
“Beni de anla. Seninle konuşmalarımız arkadaşça mıydı sence?” diye sordu. Ben de “Bu saatten sonra bunu sorgulamanın bir anlamı yok bence. Sen git sevgilinle konuş :)” yazdım. Benden özür diledi. Onu kötü hatırlamamamı istemediğini ve benim onun aklında hep iyi bir yere sahip olacağımı söyledi. “Benim elbette ki sinirim geçer ve biz yine konuşuruz ama eskisi gibi olmayız, olamayız” dedi. Ben de “Senin sinirin geçer ama bu konuşmalarımız benim aklımdayken ne olacak?” diyince de “Peki. Beni nasıl hatırlamak istiyorsan öyle hatırla. Kendine iyi bak” dedi. Kendimden hiç beklemediğim bir sakinlikle görüşürüz dedim ve konuyu kapattım.
Arkadaşlarım ona ne kadar sövseler de ben yine de öyle şeyler yapamıyorum. Kalbim, canım acıyor. Sevgili değildik, bir şey değildik. Benden sevgilim ayrıldığı vakit bile ben bu kadar kötü hissetmemiştim. Ama onunla sevgili olmadığımız halde böyle şeyler konuşmamız beni paramparça etti.
Arkadaşlarım “Bak gör sen. Bu kadar sakin tepki verdiğin için R yaptı. Yakında döner” diyorlar. İşte o döndüğü vakit orada olup onu bekliyor olmaktan korkuyorum. Bunlardan sonra orada olmaya devam edersem döndüğü vakit beni bulur. Ve ben yine üzüleceğim bir yola girerim o zaman.
O çok rahat ve istediği her şeyin olmasını isteyen biri. O buluşmak istediğinde benim aile faktörüm arada oluyordu. Müsaade verilmiyordu. Ya da yaptığım en büyük hata arkadaşım ondan hoşlanıyor diye okulda onunla konuşmamamdı. Çünkü o benimle her yüz yüze konuşmak istediğinde ben arkadaşımın üzülmesini istemediğimi söyledim ve kabul etmedim. Buna çok sinirlenmişti, bu o kadar belliydi ki.
Unutmam lazım. Bazı şeylere takılmadan devam etmem lazım. Ağlamamam, güçlü kalmam lazım. Ama bunlar ne kadar mümkün olur, gerçekten bilmiyorum. Her aklıma geldiğinde gözyaşlarım hazır konuma geliyor.
Okulun ikinci dönemi sınıflarımız karmalaştırılacak. Ben onunla aynı sınıfta olmak için can atıyordum. Eğer bu saatten sonra onunla aynı sınıfta olursak ben kaldıramam. Benim için her şey daha da zorlaşır. Unutmak istesem de unutamam o zaman.
Ne yapacağım, hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim deli gibi ağlamak istediğim. Yorganımın içine girip saatlerce hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Onunla bir daha konuşmayacağımız düşüncesi beni çok yıpratıyor. Onunla konuşurken sakin kaldığım için bütün sinirim içimde birikti. Ne zaman ve kime patlayacağını bilmiyorum.
KALBİM ACIYOR...
Bu aralar bana soğuk davranıyordu o. Bunu sormak için ona mesaj attım. Ne olduysa bundan sonra başladı zaten. “Bilmiyorum. Soğuk yapmıyorum.” tarzı şeyler söyledi ama ben üsteledim. Sonra bana “Senin şu ‘MALUM DURUMLARINDAN’ bıktım artık ve bu yüzden de soğudum.” dedi. O “soğudum” kelimesini duymak o kadar canımı yaktı ki. Daha sonra bana “Hem benim sevgilim var” dedi. Buna gram inanmadım. Arkadaşlarımdan hiç kimse inanmadı. Çünkü yazarken durakladı. Önce “Hem” yazdı, sonra yazıyor oldu durdu ve “sevgilim var benim” yazdı. Zoraki araya serpiştirilmiş bir şeydi o. Bunun üzerine ben de “O zaman konuşmamak için ne başka bahaneler arıyorsun ki?” dedim. Bahane aramadığını, benimle yüz yüze konuşamamaktan bıktığını söyledi.
“Beni de anla. Seninle konuşmalarımız arkadaşça mıydı sence?” diye sordu. Ben de “Bu saatten sonra bunu sorgulamanın bir anlamı yok bence. Sen git sevgilinle konuş :)” yazdım. Benden özür diledi. Onu kötü hatırlamamamı istemediğini ve benim onun aklında hep iyi bir yere sahip olacağımı söyledi. “Benim elbette ki sinirim geçer ve biz yine konuşuruz ama eskisi gibi olmayız, olamayız” dedi. Ben de “Senin sinirin geçer ama bu konuşmalarımız benim aklımdayken ne olacak?” diyince de “Peki. Beni nasıl hatırlamak istiyorsan öyle hatırla. Kendine iyi bak” dedi. Kendimden hiç beklemediğim bir sakinlikle görüşürüz dedim ve konuyu kapattım.
Arkadaşlarım ona ne kadar sövseler de ben yine de öyle şeyler yapamıyorum. Kalbim, canım acıyor. Sevgili değildik, bir şey değildik. Benden sevgilim ayrıldığı vakit bile ben bu kadar kötü hissetmemiştim. Ama onunla sevgili olmadığımız halde böyle şeyler konuşmamız beni paramparça etti.
Arkadaşlarım “Bak gör sen. Bu kadar sakin tepki verdiğin için R yaptı. Yakında döner” diyorlar. İşte o döndüğü vakit orada olup onu bekliyor olmaktan korkuyorum. Bunlardan sonra orada olmaya devam edersem döndüğü vakit beni bulur. Ve ben yine üzüleceğim bir yola girerim o zaman.
O çok rahat ve istediği her şeyin olmasını isteyen biri. O buluşmak istediğinde benim aile faktörüm arada oluyordu. Müsaade verilmiyordu. Ya da yaptığım en büyük hata arkadaşım ondan hoşlanıyor diye okulda onunla konuşmamamdı. Çünkü o benimle her yüz yüze konuşmak istediğinde ben arkadaşımın üzülmesini istemediğimi söyledim ve kabul etmedim. Buna çok sinirlenmişti, bu o kadar belliydi ki.
Unutmam lazım. Bazı şeylere takılmadan devam etmem lazım. Ağlamamam, güçlü kalmam lazım. Ama bunlar ne kadar mümkün olur, gerçekten bilmiyorum. Her aklıma geldiğinde gözyaşlarım hazır konuma geliyor.
Okulun ikinci dönemi sınıflarımız karmalaştırılacak. Ben onunla aynı sınıfta olmak için can atıyordum. Eğer bu saatten sonra onunla aynı sınıfta olursak ben kaldıramam. Benim için her şey daha da zorlaşır. Unutmak istesem de unutamam o zaman.
Ne yapacağım, hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim deli gibi ağlamak istediğim. Yorganımın içine girip saatlerce hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Onunla bir daha konuşmayacağımız düşüncesi beni çok yıpratıyor. Onunla konuşurken sakin kaldığım için bütün sinirim içimde birikti. Ne zaman ve kime patlayacağını bilmiyorum.
KALBİM ACIYOR...
Yorumlar
Yorum Gönder