KAFAMDAKİ ŞÜPHELER

Bir insanla konuşurken bu kadar kalbimin kıpır kıpır olacağını düşünmezdim. Birbirimize takılmalarımız, onun bana güzel sözler söylemesi o kadar çok hoşuma gidiyor ki.
Bazen öyle şey oluyor ki, ona sıkı sıkı sarılasım geliyor. Ama bu mümkün değil. İşte bunu bilmek de beni üzüyor. Yeri geliyor onunla konuşmak istiyorum ya da onun yanında durmak istiyorum sadece. Ama işte arkadaşımın ne düşüneceği de kafamda bir soru işareti olarak yer ediniyor.
Geçen gün şeyi düşündüm: Biz yeni yıla da beraber girdik. O, benimle tam o saatte konuşmak istedi, bunu planladık. Bir insan, beni sadece arkadaşı olarak görse niye böyle bir şey ister ki? Tam 00.00’da birbirimize mutlu yıllar diledik. Ne kadar da güzeldi!
Peki ne olacak bunlar? Daha ne kadar böyle sürecek her şey? Gizli gizli konuşmalar, kimseye belli etmemeye çalışmalar... Aynı ortamdayken bile birileri yanlış anlar diye mesajlaşıyoruz. Ama bunlar benim yüzümden. Çünkü en başında ben böyle olsun istedim. Şimdi de ben bundan memnun değilim. Nasıl olacak? Ben ona artık böyle yapmak istemediğimi söylesem, o zaten dünden razı buna. Ama korkuyorum. Açık açık konuşursak ne olur, bilmiyorum...